adhd alfabet zaburzeń psychicznych

A jak ADHD – Alfabet zaburzeń psychicznych

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest to zaburzenie, którego początki można rozpoznać we wczesnym dzieciństwie. Główne objawy tej choroby to nadmierna impulsywność i ruchliwość oraz zaburzenia koncentracji i uwagi.

Jakie objawy prezentuje dziecko z ADHD?

Obecnie bardzo często rodzicom wydaje się, że dziecko, które jest bardzo aktywne „ma napewno ADHD”. Takie nastawienie stwarza szereg problemów diagnostycznych i w konsekwencji może doprowadzić do nadrozpoznawalności tego zespołu. Z tego powodu bardzo ważne jest, aby rodzice znali najważniejsze objawy ADHD, z którymi warto zgłosić się po pomoc do specjalisty. Zaburzenia skupiają się wokół trzech różnych grup – impulsywności, ruchliwości oraz uwagi (koncentracji). Nie ma jednego, uniwersalnego wzorca zachowania dzieci z ADHD, jednak warto zwrócić uwagę, kiedy dzieci:

  • w sposób ciągły zaczynają robić kilka rzeczy naraz, lecz żadnej z nich nie kończą;
  • nie potrafią wykonywać dwóch czynności jednocześnie – np. słuchać nauczyciela i notować;
  • swoje zadania wykonują szybko i pobieżnie;
  • nieustannie są pobudzone;
  • spokojną mowę i chód zastępują krzykiem i bieganiem;
  • w stosunku do wszystkich spraw są bardzo niecierpliwe;
  • są lekkomyślne, impulsywne, a tym samym skłonne do wypadków;
  • ich stosunki z dorosłymi są pozbawione dystansu, a w grupie rówieśników są nielubiane.

Kto i w jaki sposób diagnozuje dzieci z ADHD?

Dla 100% pewnej i trafnej diagnozy ADHD wskazane jest, aby postawił ją zespół składający się przede wszystkim z psychologa dziecięcego i lekarza psychiatry dzieci i młodzieży. W niektórych przypadkach może być konieczna także opinia pediatry oraz neurologa dziecięcego. Diagnostyka ADHD może trwać bardzo długo, nie tylko z powodu niedoboru specjalistów z tych dziedzin, ale również z potrzeby obserwacji zachowania dzieci przez lekarzy i psychologów przez dłuższy czas.
Pierwsza wizyta najczęściej polega na opisie zachowania dziecka przez rodzica. Rodzic może również zostać poproszony o doniesienie opinii wychowawcy i/lub pedagoga szkolnego, w której zostanie opisane zachowanie dziecka na lekcjach i w czasie przerw. Swoją diagnozę psycholog stawia na podstawie przedstawionych opinii, własnych obserwacji zachowania dziecka oraz przede wszystkim na podstawie przeprowadzonych testów psychologicznych. Diagnoza lekarza psychiatry bazuje natomiast na określonych kryteriach ADHD.

Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej o ADHD, ale u osoby dorosłej, zajrzyj na bloga Bezproblemowa. Autorka od najmłodszych lat odczuwa objawy, choć została zdiagnozowana dopiero w wieku 26 lat. Przede wszystkim stara się uświadamiać, że u osób dorosłych również nie należy ignorować symptomów ADHD.

Zobacz:  Płacz niemowląt w zależności od kraju

Diagnoza ADHD i inne choroby

W praktyce diagnoza ADHD wcale nie jest prosta i oczywista. Psychiatra musi wykluczyć inne choroby mogące być przyczyną zachowania (np. zaburzenia ze spektrum autyzmu, epizody depresyjne i maniakalne, zaburzenia lękowe oraz inne zaburzenia psychiczne, takie jak zaburzenia adaptacyjne, niepełnosprawność intelektualna, czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne). Ponadto zaburzenia podobne do tych prezentowanych w ADHD mogą przejawiać również choroby somatyczne takie jak choroby tarczycy, alergie, zatrucie ołowiem, czy padaczka.
Przyjmując, iż w procesie diagnostycznym należy wykluczyć wspomniane choroby i zaburzenia, warto pamiętać o tym, że u ok. 70% dzieci z ADHD rozwijają się także inne zaburzenia psychiczne, do których należą m.in.:

  • zaburzenia opozycyjno-buntownicze,
  • zaburzenia zachowania,
  • dysleksja i dysgrafia,
  • zaburzenia lękowe,
  • zaburzenia depresyjne.

Leczenie ADHD

Postawienie diagnozy ADHD wymaga podjęcia konkretnych działań terapeutycznych, których celem jest zminimalizowanie negatywnych objawów u dziecka. ADHD można leczyć zarówno metodami psychologicznymi, jak i za pomocą odpowiednich leków. Zalecanym postępowaniem jest wdrożenie psychoterapii, a w przypadku jej nieskuteczności dołączenie leków. Do dwóch podstawowych metod psychologicznych należą:

  • psychoedukacja rodziców oraz innych osób w najbliższym otoczeniu dziecka – ma ona na celu wyjaśnienie podstawowych zasad postępowania z chorym dzieckiem;
  • interwencje behawioralne – wynikają one z przeprowadzonej przez psychologa psychoedukacji i polegają na określonych sposobach postępowania w sytuacjach problematycznych zachowań dziecka; rodzajem interwencji behawioralnych są również różne metody pomagające dziecku zwiększyć koncentrację.

Oczywiście w przypadku ich nieskuteczności wdraża się bardziej złożone schematy terapii psychologicznej, które wymagają też większego zaangażowania ze strony rodziców dziecka. W przypadku, gdy psycholog i lekarz psychiatra stwierdzą konieczność włączenia leków – stosuje się metylofenidat lub atomoksetynę.




Od redakcji:

Informacje o tematyce medycznej prezentowane w artykule mają charakter poglądowy, nie mogące zastąpić profesjonalnej porady lekarskiej. W tym celu należy udać się do lekarza internisty lub lekarza o konkretnej specjalizacji. Artykuł ma charakter informacyjny – w razie problemów ze zdrowiem nie wahaj się w podjęciu decyzji o konsultacji lekarskiej.

źródła informacji:


Was This Post Helpful:

0 votes, 0 avg. rating

Zostaw komentarz