wątroba kobieta i mężczyzna

Alfabet chorób XXI wieku – W jak WZW typu C

WZW C – istota i przyczyny choroby

WZW C to wirusowe zapalenie wątroby typu C (tzw. żółtaczka typu C). Choroba jest powodowana przez wirus HCV, którym można zakazić się poprzez kontakt z krwią chorej osoby. Zatem potencjalnie niebezpieczne mogą okazać się wszelkie zabiegi medyczne, pobieranie krwi czy zabiegi kosmetyczne na ciele. Kontakt z chorym w innych przypadkach nie jest niebezpieczny, bowiem wirus nie przenosi się drogą kropelkową, np. poprzez kaszel.

Istotą choroby jest namnażanie się wirusa w komórkach wątroby, co w efekcie wywołuje stan zapalny i systematyczne uszkadzanie narządu. Wyróżnia się ostre i przewlekłe zapalenie wątroby typu C. Ostry stan zapalny rozwija się zazwyczaj w okresie 4 – 12 tygodni po kontakcie z wirusem i trwa ok. pół roku. Około 20% osób będzie w stanie samodzielnie zwalczyć tę infekcję, jednak aż u 80% zakażenie przejdzie w stan przewlekły, wymagający leczenia.

WZW C – rozpoznanie

Nie bez powodu choroba nazywana jest „cichą epidemią„. Niestety zazwyczaj rozwija się bezobjawowo. Sporadycznie zakażone osoby odczuwają senność, zmęczenie, bóle stawowo – mięśniowe, depresję itp. Są to jednak objawy na tyle niespecyficzne, że trudno je powiązać z WZW C.

Głównym sposobem na rozpoznanie obecności wirusa w organizmie jest wykonanie badania krwi na obecność przeciwciał anty-HCV. Nie jest to jednak badanie w pełni miarodajne, bowiem wynik dodatni nie musi świadczyć o obecności wirusa. Może się okazać, że pacjent jest tylko jego nosicielem, a organizm już pokonał infekcję. W celu potwierdzenia bądź wykluczenia wstępnej diagnozy wykonuje się badanie materiału genetycznego wirusa – RNA HCV we krwi, które jest w stanie potwierdzić czy w ciele człowieka aktualnie toczy się proces chorobowy. Umożliwia ono także wskazanie na jego odmianę.

Ważnym badaniem jest wykonanie, tzw. prób wątrobowych, których zadaniem jest ocena aktywności enzymów wątrobowych ALT i AST.

Zobacz:  Alfabet chorób XXI wieku – N jak Nadczynność i niedoczynność tarczycy

WZWC – leczenie

Leczenie polega na zastosowaniu odpowiedniej farmakoterapii. Jest ona indywidualnie dostosowywana do każdego pacjenta w zależności od wielu czynników, w tym od stopnia zaawansowania choroby oraz występowania ewentualnych przeciwwskazań, np. chorób tarczycy. Całkowita eliminacja wirusa jest możliwa pod warunkiem, że chory będzie regularnie przyjmował lekarstwa przez okres od 24 do 48 tygodni. W farmakoterapii stosuje się interferon, czyli białko pochodzenia naturalnego, które organizm wytwarza w celu zwalczania wirusów oraz rybawirynę, czyli środek spowalniający namnażanie się wirusa.


Was This Post Helpful:

0 votes, 0 avg. rating

Zostaw komentarz